Lektura wydanej w 1932 r. w Warszawie książki „Nauka gry w lawn-tennisa” nie nastroiła nas najlepiej.
„Właściwości fizyczne i duchowe gracza kładą na jego technikę i taktykę swoiste piętno. Każdy gra tak, jakim w swej istocie jest. Rzec można, że niema na świecie dwu jednakowych tennisistów. I właśnie dlatego, że tennis staje się odzwierciedleniem osobowości gracza, jest on sportem tak interesującym, pochłaniającym nietylko uczestników gry, lecz i jej widzów” – dowodzi autor Witold Pulst (pisownia oryginalna). Niby to oczywista oczywistość, jednak wzbudziła nasz niepokój, bo sami zwykliśmy grać nerwowo i niecierpliwie. Dajemy się ponieść szaleństwu licząc na (nie nadchodzący nigdy) przebłysk geniuszu. Nie wróży to dobrze.